Już jako dziecko bardzo lubiła malować i rysować, szczególnie wzory roślinne, np. liście akantu, drzewa, krajobrazy, pejzaże. W szkole podstawowej miała świetnego nauczyciela plastyki - był to Arkadiusz Markiewicz. - W pracowni mieliśmy materiały zakupione przez szkołę, uczyliśmy się wielu technik, robiliśmy ciekawe rzeczy, malowaliśmy akwarelami, plakatówkami, wykonywaliśmy linoryty. Nauczyciel wprowadzał nas w elementy rysunku, uczył perspektywy i szkicowania oraz grafiki - wspomina Renata Kaczmarek. Studiowała pedagogikę kulturalno-oświatową ze specjalizacją malarstwo. Uczyła się w pracowni malarskiej prof. Czesława Piusa Ciapało oraz w pracowni rzeźby prof. Mariana Gardzińskiego. W czasie studiów byli to jej mentorzy.
25-letnia przerwa
Dzięki studiom może uczyć plastyki. Jednak, zaczęła pracować w Gminnym Ośrodku Kultury, gdzie od 10 lat prowadzi warsztaty dydaktyczne z malarstwa i rysunku, w ramach zajęć koła plastycznego Art-Atak. Przez 25 lat nie malowała, gdyż codzienność przysłoniła jej pasję. Po studiach wyjechała do Drawska Pomorskiego, gdzie pracowała jako kierownik Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej, więc sztuka pozostała na boku. W prawdzie wykonywała szkice w wolnym czasie, ale chowała je do szuflady. Teraz postanowiła wrócić do swojego hobby. Wystawa w Muzeum im. J.I. Kraszewskiego w Romanowie jest pierwszą od czasów studiów.
Przyznaje, że wiele rzeczy, osób i sytuacji ją inspiruje do malowania.
- Maluję to, co mnie zachwyca, co mnie poruszy wewnątrz. Chciałabym to zatrzymać na dłużej, dlatego wystawa w Romanowie nosi tytuł “Mgnienie”. Motywy, które najbardziej lubię malować to nadbużańskie łąki, barwy wody, która mnie otacza, jak starorzecza Bugu, zalew Kozioł. Trzecim motywem są relacje międzyludzkie, które próbuje pokazać i wyrazić w abstrakcjach - przekazuje Renata Kaczmarek. Wskazuje, że bliscy są jej impresjoniści. - Fascynują mnie barwy i techniki z tego okresu. Myślę, że nawet podświadomie maluję tak, że moje prace są zbliżone do impresjonistycznych. Ciekawi mnie też ekspresjonizm, co również widać w moich obrazach. Cenię malarstwo holenderskie, kunszt, z jakim jest wykonane, zwłaszcza światłocień. Wśród moich ulubionych twórców są: Władysław Podkowiński, Juliusz Kossak, Edgar Degas, Vincent van Gogh - mówi pasjonatka. Dodaje, że jeśli praca zawodowa jej nie pochłania, to udaje się jej poświęcić kilka godzin tygodniowo na malowanie. - Ciągnie mnie do malowania, sztalug i pędzli. W ostatnim czasie powstały tylko trzy prace, bo skupiłam się na pracy zawodowej. Lubię tworzyć przy muzyce przyrody. Kiedy tworzę, otwieram okno i słucham śpiewu ptaków. Nie mam wówczas włączonego radia - wyjaśnia.
Zdarza się, że zaczyna malować wieczorem, a kończy późno w nocy. Często maluje też wcześnie rano, kiedy jest odpowiednie światło. - W ostrym słońcu źle mi się maluje, więc dlatego wybieram ranki i wieczory - zaznacza. Przekazuje, że jej mentorami byli wykładowcy prowadzący pracownię malarską i rzeźbiarską. - Mam też częsty kontakt ze sztuką w życiu prywatnym i zawodowym, odwiedzam muzea i wystawy. Lubię uczestniczyć w wernisażach innych artystów, więc na zasadzie osmozy, wchłaniam to, co inni pokazują. Przez długi czas nie pokazywałam nikomu swoich prac. Najpierw zaczęłam prezentować je swoim podopiecznym. To dzięki nich zaczęłam malować. Dzieci mówiły do mnie: “Pani na pewno nie umie malować, bo nie pokazała nam pani żadnego swojego obrazu”. Dały mi prztyczka, to było mobilizacją, żeby coś namalować. Później pokazywałam swoje prace znajomym, pytając czy im się podobają - wyjawia.
Maluje dla siebie i innych
Zaznacza też, że na początku maluje dla siebie, bo w ten sposób wyraża swoje myśli i uczucia. - Nie dam rady oddzielić tego, co we mnie siedzi, od tego co maluję. Zawsze jest indywidualny rys. Później obserwuję czy dany obraz przemawia do widza, czy ma głębię, czy osoba niezwiązana ze mną widzi coś więcej, niż prosty krajobraz, czy dostrzega przesłanie - wskazuje hobbystka.
Dodaje, że nie prosi nikogo o wskazówki, ale nie uważa też, żeby malowała idealnie.
- Zawsze widzę jakieś mankamenty, zawsze można lepiej i więcej. Gdybym namalowała obraz i stwierdziła, że jest perfekcyjny, nie podejmowałabym kolejnych prób. Nie chodzi o to, że już wszystko umiem, ale jestem już po okresie, kiedy ktoś mnie uczył - podkreśla. Zauważa, że w głowie ma wskazówki od swoich mentorów, ale teraz jest czas żeby pójść własną drogą. - Na wystawie w Romanowie było bardzo dużo osób, części podobały się abstrakcje, widzieli w tych postaciach, które namalowałam, siebie i odczuwali emocje, które zostały zawarte w pracach. Druga część zachwyciła się łąką, więc sądzę, że każdy obraz ma swojego odbiorcę - podkreśla Renata Kaczmarek.
Przyznaje, że nigdy nie miała odwagi uczynić z malarstwa swojego zawodu. - Nie jest to podstawą mojego bytu. Mam pracę zawodową, której poświęcam bardzo dużo czasu - jest moją pasją. Malarstwo jest moją drugą pasją, wyrażaniem siebie, swoistym katharsis, robię, to co lubię. Kocham malować i idę w tym kierunku, chcę to robić, ale nie muszę. Nie wiem czy będą kolejne wystawy, ale nie odmówię, jeśli pojawią się propozycje - zaznacza.
Dodaje, że jeśli ktoś chce mieć jej obraz, to też nie ma problemu, żeby się z nim rozstać. - Nie mam ambicji, by wejść na salony sztuki. Cieszy mnie, że innym osobom podoba się to, co robię, że to przemawia - mówi. Wskazuje też, że malowanie daje jej spokój. - Jak widzę białe płótno, zastanawiam się, co chcę na nim pokazać, w jakiej kolorystyce. Potem jest moment tworzenia, kiedy nie istnieje nic poza płótnem. Zdarza się zdenerwowanie, że coś mi nie wyszło jak chciałam, kiedy kończę pracę. Jednak, mam wolny umysł, raduje mnie to, że zrobiłam coś dla siebie i odpoczęłam przy tym psychicznie i emocjonalnie - przekazuje.
CZYTAJ TEŻ:
Napisz komentarz
Komentarze