Zuzanna Janik: Wygranie bitwy, to coś o czym marzyłam, idąc do tego programu

Czy czujesz radość z wygrania bitwy w The Voice of Poland?

Reklama

Oczywiście, czuję ogromną radość. Wygranie bitwy, to coś o czym marzyłam, idąc do tego programu. Zwłaszcza, że w The Voice of Kids mi się to nie udało. Postawiłam sobie wysoką poprzeczkę, co przyniosło dobry rezultat. Jestem zadowolona z występu, który przygotowałyśmy z Magdą Leszczyńską. Cieszę się, że dobrze wypadłam, śpiewając też w trio. 

Czy wygrana w bitwach to motywacja do dalszego rozwoju?

Z pewnością jest to motywacja do dalszego rozwoju. Mam plany, chcę zrobić coś swojego. Najpierw jednak muszę odetchnąć, następnie będę działać. Czeka mnie ciężka praca. 

Co czułaś, wykonując w czasie bitwy piosenkę “Za krótki sen”?

 Czułam ogromny stres, bo stając drugi raz na scenie, przeżyłam szok, trema była naprawdę duża. Jednak, starałam się wykonać utwór jak najlepiej. 

Czego się nauczyłaś od Justyny Steczkowskiej?

Pani Justyna kładła nacisk na to, że jak wykonuję ozdobniki, to powinnam zrobić to bardzo dobrze. Wskazała, że jak coś robię, to mam włożyć w to całe serce i umiejętności. Wokalistka wywarła na mnie ogromne wrażenie. 

Czy ocena jurorów po bitwie była dla ciebie zaskoczeniem?

Miałam w głowie czarny scenariusz, więc było dla mnie zaskoczeniem wyrażenie przez nich pozytywnych opinii. Myślę, że pół jury oceniło lepiej mój występ, a drugie pół Magdy. Na pewno opinie były motywujące dla mnie i dla Magdy. 

Co program The Voice of Poland wniósł do twojego śpiewania, twojej kariery?

Była to wspaniała przygoda, poznałam wielu wspaniałych ludzi. Cały czas jesteśmy w kontakcie. Mam nadzieję, że te relacje pozostaną na dłużej. Dzięki programowi poznałam też lepiej siebie, ponieważ nauczyłam się walczyć ze stresem. Ostatnio miałam z tym ogromny problem, jak śpiewałam na różnych koncertach. Teraz potrafię panować nad tremą. 

Z jakimi trudnościami mierzyłaś się w programie?

Mierzyłam się przede wszystkim z małą ilością czasu na przygotowanie występów. Mieliśmy ok. tygodnia na ćwiczenia. To był tydzień wyjęty z życia, bo wszystko działo się bardzo szybko. Mieliśmy szesnaście godzin na przygotowanie tria, na nauczenie się tekstu i melodii piosenki. Na dopracowanie śpiewu w duecie też było niewiele czasu, chociaż trochę więcej niż w trio. Podobnie było przed nokautem. Podsumowując, jestem zadowolona ze swoich występów. 

Jak się czujesz przed kamerą? Stresuje cię?

Jestem już zaprzyjaźniona z kamerą, staram się współpracować z operatorem. Śpiewałam już do kamery, więc nie stresuje mnie to tak bardzo. 

Jakie masz plany na przyszłość?

Muszę ochłonąć ale mam w szufladzie kilka piosenek, które chciałabym pokazać światu. Czeka mnie też praca nad wokalem, ponieważ uważam, że muszę się szkolić. Dążę do postawionych sobie celów. Kontynuuję dalej naukę u pana Ireneusza Parafiniuka, jeżdżę też na lekcje śpiewu do Warszawy, które odbywają się w Szkole Gospel u pana Adama Czapli.

Wspominałaś w poprzedniej rozmowie o wydaniu własnej płyty, czy program pomógł ci określić, jaka ta płyta powinna być?

Pomógł, ale na ten moment nie chcę o tym mówić, gdyż to, co chcę pokazać, jest jeszcze głęboko we mnie, dopiero za jakiś czas ujrzy światło dzienne.